Ik sta parallel aan de kassa waar het gaat gebeuren en wil zo snel mogelijk naar huis. De vermoeide moeder die met haar kleine meidje en een enorme kar boodschappen de kassa naast mij pakt waarschijnlijk ook. Ik hoorde ze al vanaf 10 meter verderop aankomen. Grote onmin tussen beiden.
Het kind mag daarbovenop niet helpen boodschappen op de band zetten, begrijpelijk want de moeder ziet er net als kind doodmoe uit en gaat voor efficiënt vandaag, en dat lijkt de druppel voor het meisje dat zo graag mee wil doen met de grote mensen en mama wil helpen.
Een dag aan overprikkeling op school of BSO was hieraan voorafgaand vermoed ik de voedingsbodem. Moeder snauwt per ongeluk iets. Het meidje begint uit opgelopen frustratie nu hard te huilen en stoot boze kindertaal uit in onverstaanbare woorden. Het was waarschijnlijk niet het eerste dat niet mocht, noch het laatste. Ze is het er heel erg niet mee eens en zit boos mompelend op de vloer, terwijl moeder zenuwachtig om haar heen dreutelt en zo goed als gaat de band probeert vol te laden.
"Tja… het is niet altijd leuk he, kinderen hebben" zegt een oudere man die achter de moeder en dochter staat joviaal lachend, goedbedoelend en veel te hard. "Vooral wanneer ze zich zo gedragen zijn ze niet leuk." Au.
Dit kind had de hele omgeving al in zich opgenomen voordat de man deze zin ook maar bedacht, maar daarbij kennelijk niet bedacht dat kinderen hem net als volwassenen gewoon kunnen verstaan. Haar prikkels waren opgelopen tot uitbarsting en nu weet ze zich geen raad meer met haar eigen emoties.
De moeder grijnst het weg en wordt nog zenuwachtiger. "Ja, kinderen zijn niet altijd makkelijk nee".
Het meidje heeft zich inmiddels uit verdere onmacht achterover gegooid en ligt nu schreeuwend op de supermarktvloer, kronkelend als een regenworm over de harde plavuizen onder het schelle TL licht, terwijl het overal echoënde kassabliepjes regent. De lange benen om haar heen boeien haar niet meer.
Stiekem heb ik zin de goedbedoelende man een knal voor zijn kop te geven of iets herstellends te zeggen, maar houd me natuurlijk in; deels omdat ik de frustratie niet verder wil voeden en het kind niets meer hoort, en deels omdat ik niet wil dat de anderen zien wat voor shit ik allemaal in mijn mandje geladen heb en aan het afrekenen ben. En goede bedoelingen moet je soms inhouden. Het is niet de tijd noch de plek.
("Straks thuis gaan we iets spelen", probeert de moeder nog. "…Ik wil niet meer met jou spelen")
De tijd en plek zie ik wél voor me aan mijn 'coachtafel', of gewoon lekker op de grond op zachte kussens, een lichtje erbij aan, een stapel kleurpotloden en papier, een beginnende vraag die verdere vragen en antwoorden oproept, en een moeder en dochter die even kunnen ontspannen samen. En hoe ze dat vaker zouden kunnen doen, te grote overprikkeling voortaan kunnen voorkomen. Ook al is het de volgende keer maar een beetje meer ontspannen boodschappen doen voor beiden.